Wat Doe Je Als Je Opeens Een Adres Hebt Van Je Vader Die Je Al 30 Jaar Niet Hebt Gezien?

Opvoeding, jeugd en familiebanden. Stuk voor stuk onderwerpen die maken hoe je op latere leeftijd in het leven komt te staan.

Mijn ouders leren elkaar kennen…

…in een periode waarin mijn moeder thuis erg veel spanningen ervaart. Ze brengt haar vrije tijd door met het berijden van haar paard en op Zeeuwse concoursen leert zij mijn vader kennen. Hij is een gedreven paardrijd-instructeur en ze valt als een blok voor hem.

Nadat de spanningen in mijn moeders ouderlijk huis zo hoog oplopen dat de situatie niet houdbaar meer is, trekt mijn moeder bij mijn vader in. Hij woont op dat moment in Rotterdam.

Toch kan mijn moeder Zeeuws-Vlaanderen en het verantwoordelijkheidsgevoel naar haar moeder niet goed los laten. Dit zorgt ervoor dat mijn ouders bijna elk weekend in Zeeland doorbrengen. Mijn opa vindt het heen en weer gereis onzin en biedt zowel mijn vader als mijn moeder een goede baan aan in zijn bedrijf. Zij verhuizen terug naar Zeeuws-Vlaanderen.

Samenwonen is in Zeeland in die tijd niet echt done, dus mijn moeder gaat vanaf de eerste dag na haar 20^e verjaardag door het leven als getrouwde vrouw.

Mijn vader is niet direct in het bezit van de eigenschap “verantwoordelijkheid” en neemt deze dan ook vaker niet dan wel. Dit zorgt voor spanningen in de privésfeer, als ook in de werksfeer in het bedrijf van mijn opa. Er ontstaat een breuk en mijn ouders verhuizen naar West-Zeeuws-Vlaanderen, richting de ouders van mijn vaders kant. Mijn ouders hervinden hun geluk en maken veel plezier, genieten van de paardensport en alle sociale contacten daar om heen.

Op haar 21^e blijkt mijn moeder zwanger te zijn. Niet gepland, maar zeker welkom zorg ik met mijn geboorte voor een herstel in het contact tussen mijn moeder en mijn oma.

Echter ontstaan met mijn geboorte ook steeds grotere scheuren in het huwelijk van mijn ouders. Daar waar mijn moeder zich de verantwoordelijkheid van het ouderschap automatisch eigen maakt, blijft mijn vader dezelfde bon-vivant.

Dit zorgt wederom voor steeds meer spanning. Op mijn tweede gaan mijn opa en oma uit elkaar. Mijn moeder neemt niet alleen de zorg voor mij, maar ook de zorg voor haar verdrietige moeder op zich.

Mijn vader is hier in geen steun voor mijn moeder en zij schiet vol verharding in de overlevingsstand. Ik, haar dochtertje, ben de enige die daar nog doorheen weet te breken breken. Mijn vader en moeder raken emotioneel gezien steeds verder verwijderd van elkaar. Toch is er de wens voor een broertje of zusje voor mij.

Rond mijn vierde raakt mijn moeder zwanger van mijn broertje.

Ondanks alle onzichtbare waarschuwingen en signalen in mijn moeders lijf, negeert zij haar gevoel en houdt zichzelf voor gelukkig te zijn.

Maar er ontstaan steeds meer (financiële) problemen, nadat mijn vader een eigen bedrijf is gestart waarin het hem wederom aan alle verantwoordelijkheid ontbreekt.

Op mijn 8^e levensjaar besluit mijn moeder het huwelijk met mijn vader voor de eerste keer te beëindigen.

Wij verhuizen met zijn drietjes terug naar Terneuzen, de woonplaats van mijn opa en oma en mijn moeder neemt de zorg volledig op zich.

Dan komt haar (ex)-schoonvader te overlijden, wat zorgt voor een opleving in de relatie van mijn ouders. Die blijkt echter van korte duur en uiteindelijk scheiden de wegen van mijn ouders zich definitief op mijn 10^e levensjaar.

Mijn vader vertrekt naar het buitenland. Weg van zijn gezin, weg van zijn verantwoordelijkheid.

Het eerste jaar na zijn vertrek, bezoeken mijn broertje en ik hem nog éénmaal in Zwitserland, samen met onze oma. Sindsdien heb ik hem nooit meer gezien en slechts nog 1x telefonisch gesproken.

Ondertussen ben ik 32 jaar verder en ontving ik afgelopen vrijdag een appje van mijn broertje. Hij had via zijn zakelijke mail een bericht ontvangen van de Zwitserse Sociale Dienst.

Mijn vader blijkt in een verzorgingstehuis in Zwitserland te verblijven. Om het systeem aan te vullen met contactgegevens, ontvangt mijn broertje een bericht of het klopt dat hij de zoon van Abraham Bril is?

De afgelopen jaren heb ik met vlagen behoefte gehad aan contact met mijn vader. Sporadisch is er ook contact geweest. Per mail, altijd van hele korte duur en altijd eenzijdig beëindigd door hem.

Altijd heb ik gezegd: “Als er ooit een moment komt dat ik zijn adresgegevens weet te achterhalen, dan zoek ik hem op.”

Dat moment is nu daar. Dat was al eens daar enkele jaren geleden, toen ons het bericht bereikte dat hij in een Nederlands ziekenhuis lag. Dat weekend wilde ik hem opzoeken, maar toen was hij alweer gevlogen.

Nu zit hij in een rolstoel. In een bejaardentehuis. Op zijn 67^e. In Zwitserland. Op 7u45m rijden vanaf mijn woonplaats.  

En ik. Ik zit vol vragen. Die ga ik aan hem stellen. Zodra ik hem binnenkort op ga zoeken. Onaangekondigd en zonder verwachtingen. Voor zo ver dat mogelijk is.